Poezja 2004

17 grudnia, 2018 0 By nikiel
*        *        *

Ubrany
w marzenie
białej cichości
płatków śniegu
zamyślam się
nad tym czasem
który minął
który jest
i tym który będzie.


*       *       *

Zawstydzony
ukląkłem
przed świata
doskonałym obliczem
tak kruchy
tak mały
pod niebios kopułą
gdzie barwy wszystkie
od złota prze purpurę
po błękity i granaty
niczym farby na palecie
obrazu dopiero co rozpoczętego
a już w czerni nocy tonącego.
*       *       *

Żółty liść
porwany wiatrem
spadł
martwe wspomnienie
minionego lata
I dni coraz krótsze
a noce dłuższe
I już wkrótce
nadejdzie ten czas
gdy zmęczone kolorem serce
odnajdzie ukojenie
w białej cichości zimy.

Sebastian Nikiel
„Zimie”
06.01.2004
Sebastian Nikiel
19.05.2004
Sebastian Nikiel
09.08.2004
*        *        *

„O Tatrach ”

One tam są
wieczne olbrzymy
z granitu nieba filary
Tutaj Ja
spowity myślą
błądzę pośród nich
– wspomnieniami –
Okraszone czerwienią słońca
pełne życia
i samotności zarazem
tutaj niebo z ziemią
myśl i serce
wiatr
deszcz
ból
szczęście
Tutaj Ja
– zasnąłem myśląc –
O czym ?
– zapomniałem –
*        *        *

Przekupiony
Srebrnikiem
Na targowisku
Życia codziennego banału
Sprzedałem
Swoją
Twoją
I waszą duszę
Teraz zmęczony
Pusty
Bezbarwny
Pędzę
Wraz z innymi
Widzącymi ślepcami
Za kolejnym talarem.


*        *        *

Wczoraj
Wykopałem grób
W ogródku
Tuż obok domu
Pochowałem w nim
Te wszystkie marzenia
Które są na później.


Sebastian Nikiel
Wiersz stanowiący reminiscencje
z wypadu na „Błatnią”
26.01.2003
Sebastian Nikiel
„Ślepcom”
23.08.2004
Sebastian Nikiel
23.08.2004
*      *      *




Deszcz
niekończący się taniec
igraszka nieba z ziemią
łańcuch narodzin i śmierci
tysiące srebrzystych kropel
ich życie mierzone odległością
dla nas chwilą
dla nich wiecznością
Zabawne
niczym nasze życie
narodziny
pierwsze tchnienie
bardziej lub mniej
kręta droga
setki marzeń
planów
Pac
i już ktoś inny
pełen wiary
kroczy tą ścieżką
bez
n a s .







                                        *        *        *


                                           „Jesień”

                             Otulony myślą
                             na ganku wyobraźni
                             przed serca domem
                             siedzę
                             wsłuchując się
                             w starego pianina pieśń
                             spoglądam na liście
                             tańczące z wiatrem
                             to bal
                             dziś w dobrym są tonie
                             złote i czerwone stroje
                             niepostrzeżenie
                             pola skrajem
                             podąża o n a
                             idzie w z mgły i liści
                             skrojonej sukni
                             we włosy wplotła słońca promienie
                             – j e s i e ń –
                             Zaczekam tu na nią
                             na tym ganku
                             a gdy nadejdzie
                             usiądziemy razem przy herbaty czarze
                             i będziemy wspominać
                             te czasy piękne
                             gdy ją pośród tych pól poznałem
                             a potem odejdzie
                             przez czas ponaglana
                             a ja na tym ganku
                             pozostanę czekając
                             aż za rok powróci. 
Sebastian Nikiel
11.04.2003
Sebastian Nikiel
23.11.2003